ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY "[...] ja i tak nadal będę cię kochał [...]"

Wystarczyło jedno spojrzenie, jeden moment, jedna chwila, aby moje serce znów się zatrzymało, a pod powiekami poczuć nadchodzącą falę łez. Ręce zaczęły nerwowo drżeć na kierownicy. Podkręciłam głośniej radio, próbując odgonić od siebie wszystkie najgorsze myśli i bezpiecznie wrócić do domu.

Nie było ważne po co i w jakim celu ona tam z nim była. Nie to się liczyło. Bardziej nurtowało mnie pytanie, dlaczego? Dlaczego, pomimo obietnic, on mnie oszukał? A może wina leżała po mojej stronie?

- Już jestem – usłyszałam głos Markusa dobiegający z wiatrołapu. Kilkoma sprawnymi susami pokonał przedpokój i wylądował tuż obok mnie na wygodnej kanapie, a następnie mocno przytulił.

- Gdzie byłeś? - zapytałam bez emocji, nie odrywając wzroku od książki.

- W szpitalu, za dwa tygodnie zdejmują mi to cholerstwo z nogi – mówiąc to, wskazał na stopę spoczywającą na szklanym stoliku.

- Sam? - brnęłam dalej, a głos mi lekko zadrżał.

- Podejrzewasz mnie o coś?

- Widziałam ciebie z Denise...

Mimo, że na niego nie patrzyłam, nie miałam odwagi tego zrobić, czułam, że jego twarz przybrała zupełnie inny wyraz, a zadowolenie momentalnie gdzieś się ulotniło.

- Co ona tam robiła? - zapytałam po chwili ciszy.

- Pomogła mi...

- Ale obiecałeś – przerwałam. - Obiecałeś, że zerwiesz z nią wszystkie kontakty.

- Nie było cię cały weekend w domu, musiałem sobie radzić sam, bez niczyjej pomocy. Zwróciłem się do niej z prośbą, żeby zawiozła mnie do szpitala.

- Chciałam zostać, przecież mogłeś powiedzieć... - po policzku spłynęła pojedyncza łza, zapowiadająca nadciągającą falę.

- Nie szukaj problemu na siłę, błagam.

- Ja go nie szukam, bo ten problem jest! - podniosłam głos. - I mimo obietnic ty dalej idziesz w zaparte. Denise miała rację, nic się nie zmieniłeś.

Wstałam. Nie miałam siły, to mnie przerosło.

- Daj mi to wytłumaczyć – złapał mnie za rękę, ale zdołałam mu się wyrwać. - Naprawię to. Tylko daj mi szansę.

- Nie, mam dość. Jestem zmęczona rozmowami prowadzącymi donikąd. Robi mi się niedobrze, kiedy przypominam sobie o tych wszystkich miłych słowach i złamanych obietnicach. Tak dalej być nie morze – rozpłakałam się na dobre. Łzy płynęły mi ciurkiem po twarzy, rozmazując tusz na policzkach. - Przykro mi, ale to koniec.

Poczułam, jakbym straciła co najmniej pół tego, ile ważę. Coś ogromnego spadło z impetem z mojego serca. Złość i żal mieszały się na przemian, a szala zwycięstwa co kilka sekund przechylała się to na jedną, to na drugą stronę. Widziałam bezradność w jego oczach. Wzięłam jeszcze nierozpakowaną walizkę i przywołałam psa, po czym bez słowa wyszłam z domu trzaskając mocno drzwiami.

Nie walczył, nie próbował mnie zatrzymać. Chyba zrozumiał swój błąd i mocno tego żałował. Mimo wszystko byłam z siebie dumna. Nie dałam się sobą manipulować.

*********************

Stałam na klatce schodowej przed drzwiami Ani dobre pięć minut nie wiedząc, co zrobić. Mimowolne i samotne pójście do domu mogłoby się nie skończyć dla mnie dobrze. Byłam roztrzęsiona i zapłakana, wyglądałam jak małe dziecko, któremu bezdusznie zabrano ulubioną zabawkę.

W końcu nacisnęłam dzwonek, a z głębi domu usłyszałam kroki przyjaciółki.

- Przyjechałaś! O Boże... - zakryła twarz dłonią, próbując ukryć zdziwienie. - Nic nie mów, wchodź.
Postanowiłam sobie, że nie będę tego dnia więcej płakać, że się szybko pozbieram i ruszę dalej przed siebie. Łzy jednak, chwilę po przekroczeniu progu, ponownie zalały zaczerwienione policzki. Usadowiłam się na kuchennym krześle tuż przy wysepce i ukryłam twarz w dłoniach. Głowa pękała mi w szwach, a puls czułam w każdym zakątku ciała.

- Kaśka – położyła dłoń na moim karku. - Wszystko będzie dobrze.

- Dobrze wiesz, że nie lubię tego stwierdzenia – wycedziłam przez zęby. - Jestem beznadziejna.

- Nie możesz mówić w ten sposób.

- Ale to prawda! - podniosłam gwałtownie głowę, co poniosło za sobą okropny, pulsujący ból głowy. - Nie mam męża, nie mam dzieci, nie mam rodziny, nie mam kredytu... Powinnam być rześka i kipieć pełnią sił witalnych! - parsknęłam śmiechem.

- Widocznie nie byliście sobie pisani.

- Ale ja nie potrafię tego zrozumieć. Anka, ja go nadal kocham – spojrzałam z wyrzutem na przyjaciółkę. - On mnie omamił, owinął wokół palca... Ale go kocham.

- Posłuchaj – złapała mnie za nadgarstek. - Jesteś najsilniejszą kobietą jaką kiedykolwiek poznałam. Nie z takiego bagna się już wygrzebywałaś. Pozbierasz się szybciej, niż ci się wydaje.

- Nie dam rady, nie tym razem... - spuściłam wzrok.

- To samo mówiłaś po rozstaniu z Łukaszem. I nadal nie poczyniłaś kroków, aby do niego wrócić.

- A powinnam? – zapytałam, czym wyraźnie zaskoczyłam Anię.

Łzy paliły mnie w oczach, a usta były spierzchnięte, suche i popękane. Skostniałe ręce nadal drżały, nie dając chwili wytchnienia nawet na sekundę. Nigdy nie sądziłam, że doprowadzę się do takiego stanu drugi raz.

- Na to pytanie musisz sobie sama odpowiedzieć.

*********************

Przekręciłam klucz w zamku i weszłam do mieszkania. Nie byłam tutaj od mojego wyjazdu do Niemiec. W rogach pokoju nadal stały jeszcze pudła pełne zdjęć, rodzinnych pamiątek i innych pierdół, które uwielbiałam zbierać, a których sprzedać nigdy nie miałam serca. Położyłam walizkę na łóżku i usiadłam na parapecie, otwierając okno. W powietrzu unosił się zapach spalin, który koił moje skołatane serce. W dole rozciągała się zatłoczona ulica, pełna samochodów i ludzi, gnających w nieznanym mi kierunku, a w oddali widać było lekko zarysowane szczyty gór. Widok, który towarzyszył mi każdego dnia w drodze na uczelnię. Kochałam Kraków. Ale chyba bardziej kochałam Jego...

Przenikliwą ciszę przerwało nagle pukanie do drzwi. Niechętnie wstałam i poszłam sprawdzić, kto tym razem zechciał prawić mi kazania o błędach, jakie w życiu popełniłam. Tomek...

- Cześć – powiedział nieśmiało. - Mogę wejść?

- Tak, jasne – zrobiłam mu przejście.

- Wszystko w porządku? - zapytał, kiedy zatrzymałam się przy oknie.

- W jak najlepszym – uśmiechnęłam się sztucznie.

- Możemy pogadać... - zaproponował.

- Nie potrzebuję rozmów, chcę ciszy i samotności. Jeżeli przyszedłeś mnie pocieszać, to wyjdź. Nie mam zamiaru słuchać tego jak się nade mną użalasz.

- Zmieniłaś się – powiedział po chwili.

- To jakaś konspiracja? - zdenerwowałam się. - Tak, może się zmieniłam, ale nie uważam, że miałaby to być zmiana na gorsze.

- Wiedziałem, że puszczenie cię do tych cholernych Niemiec nie wróżyło niczym dobrym. Spójrz na siebie! Jesteś kłębkiem nerwów. Zapomnij o nim. Raz na zawsze.

- Mówisz to, jakby ci na czymś zależało – wywróciłam teatralnie oczami.

- Na tobie. I zrób z tym co chcesz, ja i tak nadal będę cię kochał, po cichu, żeby nikt nie widział.

Z jednego bagna do drugiego. Założę się, że właśnie to powiedziałaby w tym momencie Anka. A może i nawet do trzeciego.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Rzuciłam Tomkowi niepewne spojrzenie, coś w stylu „jeszcze-do-tego-wrócimy” i wyszłam z pokoju. A w drzwiach stała osoba, której bym się na pewno nie spodziewała i której obecności na pewno nie potrzebowałam...

*********************

Nie wiem, co myśleć o tym rozdziale. Tak szczerze, to średnio mi się on podoba :/ Podobał mi się za to dzisiejszy konkurs, pierwszy "normalny" i sprawiedliwy w tym sezonie. Za tydzień Rosja, fajnie byłoby znowu usłyszeć "Mazurka", od Soczi minęły już prawie dwa lata :(

Chciałabym zakończyć to opowiadanie jeszcze w tym roku. I wszystko wskazuje na to, że chyba mi się uda :) tak, wyrobie się! :D