ROZDZIAŁ JEDENASTY "To miało się nie wydać."

     Stałam przed hotelem. Nade mną wisiała wielka miska napełniona wodą (zimną oczywiście), którą pewnie trzymał Sev i Andi. Laura w tym czasie pobiegła po ręcznik i suche ubrania, reszta natomiast nie mogła doczekać się niesamowitego widowiska i czekała na rozwój wydarzeń. 
     Sędzia: Marinus Kraus
     Egzekutorzy: Severin Freund i Andreas Wellinger.
     Oskarżona: Katarzyna Pisarska
     "Co ja wam takiego zrobiłam?"
     - Kraus, z piekła się za to nie wygrzebiesz - wycedziłam przez zęby. Chwilę potem lodowaty strumień wody spłynął po moim ciele. - Nie daruje ci tego!

                                                      *********************

     Suszyłam włosy dobre pół godziny. Kręciły się przy tym niemiłosiernie, wiec po skończeniu zabiegu byłam zmuszona upiąć je w wysokiego koka. Niewykluczone, że z samego rana czeka je bliskie spotkanie z prostownicą. 
     Kiedy wyszłam z łazienki, wszyscy, z wyjątkiem Markusa, spali w najlepsze: na podłodze, łóżkach, w fotelach i jeszcze innych miejscach, których nie jestem w stanie wymienić. Freitag coś dukał po niemiecku a reszta chrapała i nie zdziwiłabym się, gdyby komuś zza ściany to przeszkadzało. 
     - Długo już tak śpią? - szepczę, tłumiąc śmiech.
     - Kiedy tylko wróciliśmy z powrotem, padli jak zabici. 
     - Budzimy ich, czy damy im pospać? - lustruję pokój badawczym wzrokiem.     
     - Lepiej nie. I na wszelki wypadek zamknijmy pokój na klucz.
     - Zostawimy Laurę samą z chłopakami?
     Markus wzrusza tylko ramionami i udaje się do wyjścia - Idziesz, czy zostajesz z nimi? 
     Bez namysłu ruszam jego śladem i chwilę potem znajdujemy się pod drzwiami do mojego pokoju. 
     - Może wejdziesz?
     - Nie dzisiaj, jutro z samego rana czeka mnie pobudka.
     - Samolot mamy przecież po południu - upieram się.
     - Zapomniałaś chyba, że trzeba obudzić tamtych śpiochów. 
     - Jakoś sobie poradzą - uśmiecham się. - No wchodź!
     - Skoro nalegasz...
     Resztę tego wieczoru spędziliśmy na rozmowach. Było tak jak dawniej, kiedy dopiero zaczynaliśmy naszą znajomość. Rozprawialiśmy o wszystkim: o skokach, skrupulatnie oceniając występy wszystkich zawodników; o Mistrzostwach, wrażeniach, jakie nam towarzyszyły podczas ich trwania, a przede wszystkim o życiu. Wróciły wspomnienia, wspólne przemyślenia, Vikersund, pierwsza "randka" i jeden, ciągle nasuwający się i niedający mi spokoju wniosek  - chłopaku, gdzie ty się ukrywałeś całe moje życie? 
     Jakby na zawołanie powróciły motyle w brzuchu, z każdą sekundą nasilające swoją defiladę na mój żołądek, oraz uczucie, jakbym traciła czucie w nogach. A to za sprawą jednego spojrzenia, jednego uśmiechu, obecności jednej, wyjątkowej osoby, przy której mój umysł wariuje i sprawia, że zaczyna pracować w sposób irracjonalny. 
     A kiedy zmorzył nas sen, wtuliłam się w tors Niemca i zasnęłam.

                                                      *********************

      Obudził mnie dźwięk telefonu. W pokoju, poza mną, nie było nikogo. Przyłożyłam słuchawkę do ucha i głośno ziewając, powiedziałam: 
     - Właśnie mnie obudziłaś, bardzo ci za to dziękuję. 
     - Zawsze lubiłaś, kiedy rano dzwoniłam - w głosie Ani usłyszałam nutę zawodu. - Poza tym, jest już dziesiąta, a ty jeszcze śpisz?
     - Przepraszam, która?! - natychmiast się ożywiłam. 
     - Dziesiąta rano. Kaśka, tylko nie mów mi, że...
     - Zaspałam! - krzyknęłam i zerwałam się na równe nogi - Wybacz kochana, ale muszę już kończyć. Wieczorem pogadamy. Pa! - rzuciłam telefon na łóżko i pobiegłam do łazienki. 
     W przeciągu godziny zdołałam się spakować i doprowadzić do porządku, co u mnie jest dość rzadko spotykanym zjawiskiem. Złapałam za walizkę i zbiegłam na dół. Tak jak myślałam, wszyscy czekali tylko na mnie. 
     - O, jesteś już! - zawołał trener. - Już się bałem, że zaspałaś. Jesteśmy już wszyscy?
     - Tak jest! - zawołali zgodnie.
     - W takim razie, wsiadamy - wskazał autokar, którym mieliśmy udać się na lotnisko w Sztokholmie. 

                                                      *********************

     Późnym popołudniem, koło godziny osiemnastej, pojechałam odebrać Zoom z hodowli. Do końca dnia nie opuszczała mnie na krok, a "uśmiech" z jej pyszczka nie schodził nawet na sekundę. Dopiero w tedy zrozumiałam, jak bardzo mi jej brakowało. To dzięki niej nauczyłam się cieszyć chwilą, chłonąć życie i nie tracić czasu na smutek. Mimo zmęczenia, z chęcią wyszłam z nią na spacer dookoła osiedla, a jej kaprysy na zabawę w najbardziej nieodpowiednim momencie (czyt. w środku nocy - przyp. red.) znosiłam z ogromnym bananem na twarzy. Nie ma na świecie mocy, która zdołałaby ją uspokoić.
     - To najszczęśliwszy pies, jakiego w życiu widziałam - mówi ze śmiechem Ania na widok Zoom błądzącej po całym mieszkaniu. 
     - Stęskniła się - drapię sunię za uchem.- I ja za nią też. 
     
                                                      *********************

     Kilka dni po moim przyjeździe do Polski postanowiłam odwiedzić rodziców. Nie kontaktowałam się z nimi podczas mojego pobytu w Szwecji, toteż uznałam, że należą im się wyjaśnienia. 
     - Witaj córeczko - mama uściskała mnie na powitanie. Zrobiła to bez jakichkolwiek emocji, jakby z przymusu. Nawet Zoom, dotąd przepełniona radością, była obojętna, jakby uszło z niej całe życie. 
     - Dzień dobry - przekroczyłam próg domu. - Jest tata?
     - Nie uprzedziłaś nas o swoim przyjeździe. Jestem sama.
     - Rozumiem - skwitowałam cicho i zajęłam miejsce na wygodnej kanapie.
     Pani Pisarska udała się do kuchni, aby zaparzyć kawę, po czym usiadła obok mnie.
     - Sumienie cię gryzło? - zapytała po chwili.
     Otworzyłam szerzej oczy ze zdumienia.
     - Proszę? 
     - Przecież nie przyjechałaś tutaj o tak, z nudów. Coś przede mną ukrywasz.
     - Wróciłam do Polski po ponad tygodniu nieobecności, to już jest powód, żeby was odwiedzić. 
     Ona jedynie prychnęła i podeszła do stolika stojącego przy ścianie. Leżała na nim kolorowa gazeta. Chwyciła ją i podała.
     - Możesz mi to wytłumaczyć? - wskazała palcem jeden z artykułów. Było to czasopismo sportowe, a na jej okładce, jak byk, widniało moje zdjęcie pod skocznią w Falun. Tuż pod nim znajdował się podpis: "Niemiecka kadra skoczków ma nowego członka. Jest nią Polka Katarzyna Pisarska, która zasłynęła ze swoich mistrzowskich występów w dog frisbee." 
     "Pieprzeni fotografowie, zawsze wiedzą, do czego się przyczepić..."
     Chwyciłam gazetę i uważnie przyjrzałam się zdjęciu. I zrobiło mi się zwyczajnie głupio. 
     "To miało się nie wydać."
     - Co ty sobie myślałaś?! Do reszty ci odbiło?! Przecież ty ich nie znasz, to są obcy ludzie! Oni tylko czekają na takie dziewczyny jak ty, żeby je wykorzystać - zaczęła na mnie krzyczeć. - Woda sodowa ci odbiła od tej sławy, czy jak? 
     - Mamo, posłuchaj mnie - kiedy przestała, to ja podniosłam głos. - Nie znasz ich, nie masz prawa ich oceniać! To są moi przyjaciele, mam do nich pełne zaufanie i nie musisz się martwic o to, że któremuś przyjdzie do głowy mnie zgwałcić!
     - Pojechałaś z nimi na zawody i już im ufasz. Tez mi coś! - zaśmiała się.
     - Ja przynajmniej otworzyłam się na ludzi, w przeciwieństwie do ciebie.
     - Och, doprawdy? A zapomniałaś już, ile przecierpiałaś przez Łukasza? Ile łez przez niego wylałaś? Ile nocy nie przespałaś? 
     - To jest moja sprawa i nie chcę do tego wracać. Nie ja popełniłam błąd, on mnie po prostu wykorzystał i perfidnie owinął wokół palca.
     - To skąd wiesz, że oni tego nie zrobią? 
     - Bo im ufam, oni nie są tacy jak Łukasz. Przynajmniej...
     - Przynajmniej kto? - dopytuje mama.
     "Wpadłaś!"
     - Kaśka, mów jak na spowiedzi! Pojechałaś tam ze względu na któregoś z nich, mam rację? Spotykasz się z którymś?
     - Nie, to nie tak... mamo.
     - A jak?!
     "No właśnie: jak? I co ja mam jej odpowiedzieć? Słuchaj, bo ja sama się w tym trochę gubię i nie do końca jestem jeszcze pewna swoich uczuć, ale najprawdopodobniej będziemy razem. Będziemy mieszkać w górach, mieć dwójkę dzieci i stadko psów, tak przynajmniej wyczytałam z gwiazd."
     Nie wytrzymałam. Wstałam i udałam sie do wyjścia.
     - Zoom, idziemy! - zawołałam psa.
     - O nie, moja kochana. Nigdzie nie idziesz - złapała mnie za rękę. - Zostajesz u nas.
     - Nie możesz mi rozkazywać, jestem dorosła, zapomniałaś? 
     Zaniemówiła. Puściła moje ramię i uśmiechnęła się lekko. 
     - No dobrze, skoro uważasz, że jesteś już  d o r o s ł a, to proszę. Jedź do nich, wypłacz im się na ramieniu i poskarż, jaką to masz okrutną matkę - wzruszyła ramionami. - Ale jeżeli ci się coś stanie, to nawet się nie waż do mnie przychodzić. 
     - Wydziedziczasz mnie? - zapytałam.
     - Zejdź mi z oczu - odwróciła się. Dla mnie był to jasny przekaz, potwierdzenie na wcześniej zadane pytanie. Wybiegłam z domu, mijając ojca w wejściu.
     - Dzień dobry, kochanie! Jak minęła podróż? - chciał mnie objąć, lecz ja go minęłam i pobiegłam w stronę samochodu. - Kasia? Co sie stało? Kochanie, co ją ugryzło? - zwrócił sie po chwili do mojej matki. Chociaż nie wiem, czy mogę ją tak jeszcze nazywać... 

                                                      *********************

     Nie chciałam jej znać. Zraniła mnie. Powiedziała parę słów za dużo. Gdyby nie wspominała o Łukaszu... Może bym jej wybaczyła, może bym przymknęła na to oko, może nie wybiegłabym z płaczem z domu. Może...
     W głębi serca byłam dumna z siebie, że się jej wreszcie sprzeciwiłam, a dobrze wiem, że tego nienawidzi. Zawsze byłam podporządkowana, wedle jej przyjętego harmonogramu, mając zaplanowany dzień niemalże co do sekundy, chodząc jak w zegarku. I choć na zewnątrz jest cenionym człowiekiem podziwianym za zachowanie, to w domu zmienia się o 180 stopni i się z tobą, że tak powiem, nie pierdoli. Z drugiej jednak strony, miałam okropne wyrzuty sumienia, w końcu to moja matka - jedyna osoba, która zna mnie na tyle dobrze, że rozumiemy się bez słów...
     "Och, co ty narobiłaś?! Mogłaś zostać w domu, zakończyć tę znajomość i nie utrzymywać z nim kontaktu..."
     Rozpłakałam się. Łzy płynęły mi strumieniami po rozgrzanych policzkach i bezwładnie spadały na pościel.
     Byłam sama, w swoim domu, w ukochanym Krakowie. Ciemność otaczała mnie zewsząd, a jedynym źródłem światła była mała lampka stojąca gdzieś w kącie pokoju. Siedziałam skulona na łóżku, płakałam. Zoom leżała przy moim boku i tylko spoglądała na mnie smutnym wzrokiem, co chwile szturchając mnie nosem. Próbowała mi pomóc, bezskutecznie. W końcu, po kilku nieudolnych próbach rozweselenia mnie, wstała i zaczęła lizać moją twarz. 
     - Zoom, przestań. No już, przestań - zaśmiałam się, jednak suczka nie miała zamiaru przestać. - Nie liż mnie. Dobrze, nie będę płakać, tylko przestań.
     Ona jedynie popatrzyła na mnie tym swoim hipnotyzującym, borderzym wzrokiem, po czym usadowiła się na skraju łóżka i udała na zasłużony odpoczynek. Moją kłótnię z rodzicami przeżywała równie mocno, co ja. Kto by się spodziewał, że matka przywita mnie tak entuzjastycznie, że po zaledwie kilku minutach będę miała ochotę wybiec z tego domu i już do niego nie wracać. 
     Gładziłam jej marmurkowe futerko i starałam zapomnieć o tej całej sprawie. W końcu i mnie zmorzył sen, wtuliłam sie w poduszkę i zamknęłam oczy.
     "Niech ten dzień jak najszybciej się skończy..."
     
                                                      *********************

     Od kłótni z matką minęły trzy dni. Odwagę miał jedynie Kacper i już następnego dnia, za plecami rodziców zadzwonił do mnie i poinformował o panującej atmosferze. Podobno ojciec próbuje namówić żonę, aby ta przyjechała do Krakowa i osobiście mnie przeprosiła. Ona jednak nie chce o tym słyszeć i natychmiast zmienia temat. Wcale się temu nie dziwię, to bardzo uparta osoba, twardo stąpająca po ziemi. Niestety - Stwórca obdarzył ją jednym mankamentem - pamięcią krótkotrwałą, co przekłada się na nasze relacje i z doświadczenia mogę przypuszczać, że za kilka miesięcy bedziemy wspólnie siedzieć przy śniadaniu Wielkanocnym i życzyć sobie wszystkiego, co najlepsze. Taki "życiowy" oksymoron, przewijający się regularnie, mniej więcej kilka razy do roku. 
     - Nie masz się czym przejmować, niedługo jej przejdzie i o tym wszystkim zapomni - Ania stara się mnie pocieszyć, choć wcale nie musi. Pogodziłam się z tym już dawno i nie żywię urazy do matki. Ma rację, prędzej czy później, wszyscy o tym zapomnimy. 
     - Zobaczymy, jak szybko - odpowiadam i dopijam moją kawę. - Może przejdziemy się do parku? Zabierzemy dyski, porzucamy psom?
     - Dziewczyno, jest piętnastostopniowy mróz. Sądzisz, że nasze pleśniaki będą biegać za talerzami? Zapomniałaś, jak zeszłej zimy odmroziłaś dłonie, bo zachciało ci się spalić kalorie po świętach? - śmieje się Ania.
     - Ostatnio każdy wypomina mi błędy przeszłości. Uznajmy, że takie zdarzenie nie miało miejsca i chodźmy cieszyć się zimą.
     - Okey, ale ja z tobą na pogotowie nie będę jechała.
     - O to się nie musisz martwić - dodaję złośliwie.
     Na kilka sekund przed wyjściem na zewnątrz, w domu rozlega się dźwięk przychodzącego połączenia. Niechętnie podnoszę słuchawkę.
     - Słucham? 
     - Dzień dobry, czy rozmawiam z panią Pisarską?
     - Tak, przy telefonie.
     - Nazywam się doktor Wiśniewski. Czy mogłaby pani przyjechać niezwłocznie do Radomia?
     - Ale... w jakiej sprawie? - zaniepokoiłam się.
     - Pani rodzice mieli wypadek...
     Zamarłam.

                                                      *********************


Nie wiem, co sadzić o tym rozdziale, tak więc oddaję go w Wasze ręce :)
Btw. kolejny post wyjątkowo za trzy tygodnie :))
Do zobaczenia w wakacje! :*